اکثر کشتزارهای قهوه در ویتنام در اندازه های کوچک تا متوسط بین 1 تا 50 هکتار هستند، قهوه در ای کشور یک بار در سال – معمولا بین ماه های اکتبر تا سپتامبر سال بعد – برداشت می شود.
برداشت گیلاس های قهوه در ویتنام به صورت دستی انجام شده و نیروی کار زیادی می طلبد. در گذشته کشاورزان همه دانه های قهوه – رسیده و نارس – را با هم چیده و پس از برداشت آن ها را جدا می کردند در حالی که امروزه تنها دانه های رسیده قهوه چیده شده و به همین دلیل برداشت قهوه در چند نوبت انجام می شود.
تولید قهوه روبوستا در این کشور عمدتا با پردازش خشک انجام می شود، به عبارت دیگر کشاورزان گیلاس های قهوه را در مقابل نور خورشید یا به صورت مکانیکی خشک کرده و آن ها را داخل کیسه های پلاستیکی ذخیره و به کارخانه می فرستند. با این حال در برخی مزارع بزرگ تر از فرایند نیمه مرطوب استفاده می شود که شبیه فرایند تولید قهوه در آمریکایی مرکزی است.
اگر در دوره خشک کردن قهوه آب و هوا بارانی و مرطوب باشد احتمال خرابی دانه ها بسیار بالا بوده و کیفیت قهوه کاهش قابل توجهی پیدا می کند.
به طور کلی به دلیل حجم زیاد قهوه و یکسان نبودن سرعت تولید و پردازش دانه ها بعد از برداشت معمولا فرصت کافی برای پردازش کامل دانه های قهوه وجود ندارد در نتیجه قهوه صادراتی ویتنام معمولا کیفیت مطلوبی نخواهد داشت، به عبارت دیگر در این کشور تمرکز بیشتر روی حجم تولید است نه کیفیت!
